اشعار

حمــزه،‏ اى میــر و علمــدار اُحد            ســیــد و ســالار و ســردار اُحــد

اى یگــانــه پشتــوانــه مصطفــى            وى بــلا گــردان جان مـصطــفى

اى مــدار غیــرت و مــردانگــى            جان نثــار حکمت و فــرزانگــى

اى صــداى تو به خــاطر ماندنى            وى ثناى تو به دوران خــوانـدنى

اى حــمــاسه ســاز میــدان نبــرد            در دفــاع دین و عتــرت پــایمرد

بــازوانت حــامــى اســــلام بــود            هـــر زمـــان آمــادۀ اقــــدام بــود

تا تو در خون تنت غلـطـان شدى            میهمــان حـضـرت جـانــان شدى

حمله‏ هــاى رعد آسـایت چه شد؟            آن رساى قــد و بـالایت چـه شد؟

نـــعــــرۀ اللَّه اکــــبـــرهـــاى تــو            لــرزه مى ‏افـکــنـد بر اعــداى تو

اى کمـانـت در کــمـیـن انـتــقــام            وى که تیغت بود بیــرون از نیام

جاى تو خالى پس از مرگ من است           در کمیــن دین احمـد دشـمن است

گر تو بودى کِى علـى تنها شدى؟           کِى انیس فــاطـمه غــم ها شـدى؟

گر تو بودى دست کین سیلى نداشت           باغ عصمت یک گـل نیلى نداشت

حال روى خاک گلگــون خفته ‏اى           پیش رویم غرق در خون خفته‏ اى

سخت بــاشد در کــنــار مـقـتــلـت           شرحه شرحه صورت و زخمى دلت

بس که دارى زخم بر پیکر وفـور           خواهرت را منع کردم از حضور

تا نبیند خــواهــرت در قــتــلـگـاه           غرق خون نعش تو را اى بی گناه

آه از احـــوال زیــنــب دخــتــــرم           از بــراى داغ هــایش مـضـطــرم

تا به وصف حمـزه بگشــایم زبـان            می سزد گــردد ســرا پـایم زبــان

حمــزه یعـنـی شیــر شیــران اُحُــد            خــشــم و فــریــاد دلــیــران اُحُـــد

حمزه یعنی یک جهان صدق و صفا            حمــزه یعنی جــان نثار مصطـفی

این شنیدم هنـد از خشــم و غضب            کرد وحشی را به نــزد خود طلب

گفت در این جنــگ باشد کــام من            تشنــۀ خــون یکی از این ســه تن

یا محـمــد را به تـیــغ خــشــم زن            یا عــلــی یا حمــزه را از پـا فکن

دیــد آن نــاپــاک در حیــن قـتــال            قتــل احمــد یا عــلی باشد مـحــال

تاخت هر سو در صف میدان جنگ            کرد قـصد جان حمــزه بی درنگ

حمله کرد از راه نا مردی ز پشت            شیر شیران را به ضرب نیزه کشت

آن خروشان شیر ختــم المـرسلیـن            پیکرش چون کــوه شد نقش زمین

هند با خشم و غضب سویش شتافت            پهلویش را از دم خـنجر شکــافت

بس که زآن مظلوم در دل کینه داشت            آن جگر را در دهـان خود گذاشت

خواست تا دندان فشارد بی درنگ              آن جگر در کـام او گــردید سنگ

نــور مِهــر و نار سفّــاکــان کجا؟            خون پاک و کــام ناپــاکــان کـجا؟

همچو خون پاک حـمـزه بر زمین            ریخت اشک از چشمِ ختم المرسلین

مــن نــــدانــــم داغ آن آزاد مـــرد           با دل پـیـغـمـبــر اکــرم چه کــرد؟

می سزد تا خــون فشـانم از بـصر           داغ دو ســردار دارم بــر جــگــر

آتـش ســوزِ درونــم بــر مــلاست            گه نگاهم بر اُحُــد گه کــربـلاست

دیــده ام پــرپــر دو بـاغ یــاس را            جـسـم حمــزه؛ پـیــکـر عبــاس را

داشت در دل داغــشان را فــاطمه            گه به صحـرای اُحُـد، گه علــقـمه

سنگ و کوه و دشت و صحرا گریه کرد            بر مزار هر دو زهــرا گـریه کرد

داغ آن بر قــلب پیغمبــر نـشـسـت            داغ این پشت بــرادر را شکــست

او بـشــد مُـثــلـه رخ نــورانــیــش            این شکـسـته فــرق تا پـیـشـانـیـش

او ز پهلویش روان شد خــونِ دل            این فرات از کام عطشانش خجـل

او عـبا پــوشید بر رویش رســول            این کــنارش مــادری کرده بتــول

تا که بــاران زآســمان آیـد فــرود            بــر لب عبــاس از مــیــثــم درود

ای آشــنــــای غـــربــت پــیــمــبــر            چشیــده جــرعه از سبــوی کــوثــر

تــو بــهــتــریــن مـــدافــع ولایــــی            شــهــیـــد روزگــــار لافــتــــایــــی

تــو حــامــی حــقــیــقــی رســولــی            تو دل خــوشــی حــضــرت بتــولی

تــــویــی مــدافــع غــیــــور اســلام            نــشــان فــخــری و غــرور اســلام

هــر آن که دیــده رزم بـی امــانــت            ادب کــنــد بــه غــیــرت جـــوانــت

تویــی تو شــیــر بـیــشــۀ شجــاعت            طـلایــه دار عــشــقــی و اطــاعــت

به لــشگــر نـبــی تـویـی عــلــمــدار            دلت ز عشق مــرتضاست ســرشـار

عــمــوی بـا وفــای مـصـطــفــایــی            فــدایــی حــسـیــن و مــجــتــبــایــی

تــو شــاهــد نــبــــرد ذولـــفــقــاری            تــو مــایــۀ غـــرور و افــتــخــاری

به معــرکه تو صــاحـب حکــایــات            عــلــی به رزم تو کــنـد مـبــاهــات

چنــان سِتَـبـر سیـنــه ات سپــر بـود            که سهــم نـیــزۀ ستــم جــگــر بــود

دلت اگــر ز تیــر کین نشـان داشت            آُحُــد به زیـر پــای تو امــان داشت

چــه هـــمّــتــی کــه در ره ولایــت            شهـیــد عــتــرتــی، امیــد عـصـمت

شهــادت تو منحصـر به فــرد است            به مُثــله گـشـتـنـت هـزار درد است

اگــر چـه میــخ سیــنــه را نــدیــدی            چه نیــزه ای به سیــنه ات خــریدی

نــدیــده ای نــشــان زخــم ســیــلــی            نــدیــده ای کــبــود، یــاس نــیــلــی

امــان ز درد پــــهــلوی شــکــســته            امــان ز ریــسـمـان و دست  بـسـتـه

امــان ز گــریـه های بیت الاحــزان            امــان ز ســوز نــالــه های لــرزان

چه آفــتی به گــلــشن فــدک خــورد            مگر چه شد که فاطمه کتک خورد؟

ای کشتــه ای که بود اُحــد کربلای تو            اهل مــدیـنه نــوحـه گــرانِ عــزای تو

شیــر خــدا و شیر رســول خــدا تویی            ای نــام سـیــدالـشّـهــدایــی ســزای تـو

قـبل از حسین و واقـعــۀ جــانگـداز او            زهرا گریست بر تو و بر کــربلای تو

هر عضوت از نسیم شهادت چو گل شکفت            در راه دین چو مُثله نشد کس سوای تو

اعضای تو ز تیــغ ستم پــاره پاره شد            پایان نشد به کشتــه شدن ماجــرای تو

شد خلعـت شهــادت تو جـامۀ رســول            جان ها فدای پیکر در خـون شنــای تو

ای قــامت بلنــد رشـادت به هـر زمان            کــوتــاه بُــد ردای رسـالت بــرای تــو

ماتــم، چــرا گیــاه به پـای تو ریخـتـند           می باید آنکه ریخت سر و جان به پای تو

شعر " مؤید " است تو را کمترین نثـار           ای بهتـرین درود و تحیّــت ســزای تو

بشکند دستی که ویران کرد این گلخانه را           درعزا بنشاند او، شمع و گل و پروانه را

بشکند دستی که هتک حرمت این خانه کرد          شیعه را سوزاند و خون در قلب صاحبخانه کرد

*************************

درون قـلب جهــان، انـقــلاب گـشـتـه بـیا           نفس، بدون تو همچون عــذاب گـشته بیا

نظاره کن به فــرا سوی یـثـرب و بـنـگر           حــرم به دست حــرامی خـراب گشته بیا

*************************

این گــلستان نـبیّ بـار دگــر ویــران شده           چشم های منتقــم، بــار دگر گــریان شـده

بعد تخریب بقیع و این ستــم در آن دیــار           گشت روشن، از چه قبر فاطمه پنهان شده

سلام ما بــه مــدیـنـــه به قـبـلــۀ جــانـش            ســـلام مــا بــه رســول لله و گـلستــانش

سلام ما به حریمی که مهبـط وحی است            کـه جبـرئیل امین خـادم است و دربانش

سـلام مــا به گـلستــــان سبــز اهل البیت            سـلام مـا بـه بقـیــــع و قبـــور ویــرانش

سلام ما به جگــر گــوشــۀ رســــول الله            به فــاطمـه؛ به شکـوه و به قـبـر پنهانش

سلام ما به علـی و بـه غُـربت و قَـدرش            به جان و قلب صبور و به اشک چشمانش

ســلام ما به امـامی که تــیـر بــاران شد            سـلام مـا به مزار و به خـاک یکــسانش

ســلام مــا بــه دل داغـــدیـــدۀ ســجّـــاد            به سجـده های طویل و به چشم گـریانش

ســلام ما به امــامی که بـاقــرالعلم است            درود ما بـه گهـُـرهای نـاب و غلطـانش

سلام ما به گل صـادقی که گــلـشن دیـن            هماره سبز شد از چشمه های عــرفانش

ســلام ما به مـــــزار غــَـریب اُمّ بنیـــن            به مادری که شرر داشت جان سوزانش

اگر ضــریح نـــدارد قبــور ایـــن پاکـان            قلـــوب شیعـــه بــود بقعـــۀ فـــروزانش

برای خانۀ خورشیـد شمــــع لازم نیست            که روشــن است همیشـه ز نور یزدانش

مدینـــه همره عشـاق خــــویش جـا دارد            تمـــام عمــــر بگــــرینــد بر غـریبـانش

چه مــیـزبــانی گرمی کنـد رســــول الله            از آن کسی که شـود در مــدینه مهمانش

به یاد فــاطمه و غــربت علی همه عمـر            گـلاب اشک «وفائی» چکـد به دامـانش

بــوی غــم بــوی عــزا دارد بقـیع            غــربتــی بی انتــهــا دارد بقــیــع

اشك زهــرا روی خــاكش ریخـته            روز و شب حــال بكــا دارد بقیـع

بس حكــایت از زمــان غــربت و            نــاله های مــرتضی دارد بــقـیــع

در میــان سیــنــۀ ســوزان خــود            گنــج پنهــان ســال ها دارد بقــیع

باز بی شمع و چراغ و زائر است            مــردمــانی بـی وفــا دارد بـقـیــع

بــوده ایـنـجــا هیــئت ام الــبـنـیـن            روضه خــوان كــربلا دارد بقــیع

بغض می بــارد به هر جا پا نهی            آستــانــی غــم فــزا دارد بــقــیــع

هر كه برگشتــه از آن وادی غــم            گفتــه بـس نـا گـفـتـه ها دارد بقیع

خــواب می دیــدم كه قــد آسمــان            گنبــدی رنــگ طـلا دارد بــقـیــع

خواب می دیدم كه صحن و بارگاه            مثــل صـحـنـیـن رضــا دارد بقیع

كـربــلا خــاكش شفــا گر می دهد            تــربت پــاكــش شــفــا دارد بقــیع

آن قدر هم بی كس و بی یار نیست            زائــری نــام آشـنــا دارد بــقــیــع

روز تخــریب ضــریح و گنبـدش            مهــدی صاحب عــزا دارد بـقیــع

تا هـمیــشــه یـاد مــادر بــاشــد او            خــاك بر روی عبــا دارد بــقــیـع

انتــقــام فــاطــمه خــواهــد گرفت            آخـر ای دنیـا ، خــدا دارد بقــیــع

از جنون این عالــم بیگــانه را گم کرده‌ام           آسمــان سیرم، زمین خــانه را گم کرده‌ام

نه من از خود، نه کسی از حال من دارد خبر          دل مــرا و من دل دیــوانه را گــم کرده‌ام

چون سلیمانم که از کف داده‌ام تاج و نگین          تا ز مستی شیشه و پیمــانه را گـم کرده‌ام

از من بی‌عاقبت، آغــاز هستی را مپـرس          کز گرانخوابی سر افـسانه را گــم کرده‌ام

طفل می‌گرید چون راه خانه را گم می‌کند          چون نگریم من که صاحب خانه را گم کرده‌ام؟

به که در دنبال دل باشم به هر جا می رود          من که صائب کعبه و بتخانه را گم کرده‌ام

در بهاران سری از خاک برون آوردن            خنده‌ای کردن و از باد خــزان افسردن

همه این است نصیبی که حیــاتش نامی            پس دریغ ای گل رعنا غـم دنیا خوردن

مشو از بــاغ شبابت بشـکـفـتن مغــرور            کز پـیـش آفت پیــری بود و پــژمــردن

فکر آن باش که تو جانی و تن مرکب تو            جان دریغست فـدا کردن و تن پـروردن

گو تن از عاج کن و پیرهن از مروارید            نه که خواهیش به صندوق لحد بسپـردن

گر به مردی نشد از غــم دلـی آزاد کنی            هم به مردی که گـنــاه است دلی آزردن

صبح دم باش که چون غنچـه دلی بگشائی            شیــوۀ تنـگ غــروبست گـلـو بـفـشـردن

پیش پــای همه افتــاده کــلیـد مـقـصــود            چیست دانـی دل افتــاده به دست آوردن

بار ما شیشۀ تقــوا و سـفـر دور و دراز            گر ســلامت بتوان بار بـه منــزل بـردن

ای خــوشا توبه و آویختــن از خـوبی‌ها            وز بدی های خود اظهار نــدامت کردن

صفحه کزلوح ضمیر است ونم ازچشمۀ چشم            می‌توان هر چه سیاهی به دمـی بستردن

از دبستــان جهــان درس محـبـت آمــوز           امتحان است بترس از خطــر واخـوردن

شهریارا به نصیحت دل یــاران دریــاب            دست بشکسته مگــر نیست وبــال گردن

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد            رخ  شطرنج  نبرد  آنچه رخ  زیبا برد

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت            از سمک تا به سهــایش کشش لیـلا برد

من به سر چشمه خورشید نه خود بردم راه            ذرّه ای بــودم و مهــر تو مرا بــالا برد

من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم            او که می رفت مرا هم به دل دریـا برد

جام صهبا به کجا بود مگر دست که بود            که در این بـزم بگردید و دل شیــدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینـوی تو بود            که به یک جلوه ز من نام و نشان یک جا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوخـتـیم            با بر افروخته رویی که قرار از ما برد

همه یــاران به ســر راه تو بودیــم ولی            خــم ابـروت مرا دید و ز من یغــما برد

همه دلبــاخته بودیم و هراسان که غمت            همه را پشت سر انـداخت، مرا تنها برد

باید از آفـاق و انفس بگذرى تا جان شوى           وآنگه از جان بگذرى تا در خور جانان شوى

طُرّه گیســـوى او، در كف نیاید رایـــگان           باید اندر این طریقت، پاى و سر چوگان شوى

كى توانى خواند در محراب ابرویش نماز؟           قرنها باید در این اندیشه، سرگردان شوى

در ره خال لبش، لبـریـز بــــاید جــام درد           رنج را افزون كنى،نى در پى درمان،شوى

در هواى چشم مستش، در صف مستان شهر           پاى كوبى، دست افـشانى و هم ‏پیمان شوى

این ره عشق است و اندر نیستى حاصل شود          بایدت از شوق، پروانه شوى؛ بریان شوى

شــاید کسی حــال مرا پــرسیــده باشد            یا اشــک چشمــان تـرم را دیــده باشد

 حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود            از دوری مــاه خــدا رنــجــیــده بـاشد

کِی میرسد تا آسمـان ها... بنده ای که            در گـوشــۀ زنــدان تن پــوسیــده باشد

پیـروز میدان جهــاد روزه داری ست            هرکس که با نفس خودش جنگیده باشد

فطــر آمده تا فطــرت خود را بیــابیـم            گمگــشته ای که روشنــای دیــده باشد

امکــان ندارد سفــره دار ماه غـفــران            تا این زمـان ما را نیــامــرزیــده باشد

شایـد خــدا در لحظه های روشن قــدر            ما را به عشق مــرتضی بخـشیده باشد

بخشیده خواهد شد کسی که بین روضه            بر روی گونه اشک غــم بـاریده باشد

رمز شروع گریه با ذکر حسین  است            چشمی اگر چون چشمه ای خشکیده باشد

دنــیــا نــدیــده تا به حــالا پـیکری را            که ایـنـچـنـین روی زمین پاشیده باشد

عــالــم نــدیــده که کــسی مانند زینب            مــرثــیــۀ گــودال را فـهـمـیــده بــاشد

حـتّی اگــر زیر گــلویـش را به جــای            مادر... میــان کــربــلا بــوسیده بـاشد

خنجر رسید و از قفا سر را جـدا کرد

خورشید را روی فـراز نیــزه جا کرد

بگــذشت مـه روزه، عید آمد و عید آمد           بگذشت شـب هـجران، معشوق پدید آمد

آن صبح چو صادق شد،عذرای تو وامق شد           معشوق تو عاشق شد، شیخ تو مرید آمد

شد جنگ و نظر آمد، شد زهر و شکر آمد           شد سنگ و گهر آمد، شد قفل و کلید آمد

جان از تن آلوده، هم پاک به پاکی رفت           هـرچند چو خورشـیدی بر پاک و پلید آمد

از لــذت جـــام تــو دل مانده بــه دام تو           جان نیـز چو واقف شد، او نیز دوید آمد

بــس تــوبه شایسته برسنگ تو بشکسته           بـس زاهد و بس عابد کو خرقه درید آمد

بــاغ از دی نامحـرم سه ماه نمی زد دم           بـر بـوی بهار تو، از غیــب رسـیـد آمد

همه رفـتـنـد، گــدا باز گــدا مـانده هنوز            شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهــۀ آخــر مــاه اول راه ســحــر اسـت            بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

عیب چشم است اگر اشک ندارد، ورنه            سر این سفرۀ تو حال و هوا مانده هنوز

دارم امــیّــد به مـعـراج تـقــرّب بـرسم            یا عــلیّ دگـری تا به خــدا مانــده هنوز

گوئیا سفرۀ او دست نخورده مانده است            او عطا کرد، ولی باز عطا مــانده هنوز

گریه ام صرف تهی بودن این اشکم نیست            دستم از دامن محبوب جــدا مانده هنوز

وای بر من که ببینم همه فرصت ها رفت            باز در نامۀ من جرم و خطا مانده هنوز

یک نفر بــار زمین مانــدۀ ما را ببــرد            کس نپرسید که این خسته چرا مانده هنوز

هر قد این فتنه گری رنگ عوض کرد ولی           دل ما مست علی، شکر خدا مانده هنوز

تا که در خوف و رجائیم توسل باقی است           رفت امروز ولی روز جــزا مانده هنوز

هر چه را خواسته بودیم، به احسان علی          همه را داد، ولی کرب و بلا مانده هنوز

چه زود از دست ما ماه خـدا رفت            مه تـسـبیح و تهـلـیـل و دعــا رفت

مــه احــیــا؛ مــه شـب زنـده داری            مه روزه مـه صـدق و صفــا رفت

مهــی که بود از فیض و سعــادت

نفس، تسبیــح و خـواب آن عبادت

مه یا نــور و یـا قــدوس و یــارب            شبش از روز و روزش بهتر از شب

خــوشا آن روزه داران را که دانم            محـبـت بود در دل، ذکــر، بـر لب

به خلوتگــاه شب اختــر فـشـانـدنـد

کمیــل و افـتـتـاح و نـدبــه خواندند

سحــر بود و منـاجـات و دعــایش            دعــاهای لـطـیــف و دلــربــایــش

خوش آنکو داشت خلوت با خداوند           دریــغ از لحـظـه های با صفــایش

کـجــا رفـتـنـد شب های منــیــرش

چه شد بوحمزه و جــوشن کبیرش

چه شب هـایی که دل یاد خــدا بود            دعــا بود و دعــا بــود و دعــا بود

زبــان مــأ نــوسِ ذکــر ربـنــا بود            به گــوش جان صــدای آشنــا بـود

خـوشا آنان که از نـو جان گـرفـتند

دل شب انــس بـا قــرآن گــرفـتـنـد

چه ماهی مـاه حــی ذو المــنن بود            چه مــاهــی ذکر حق نقل دهن بود

چه ماهی ماه غــفـران مـاه رحمت            چه مــاهی مــاه میــلاد حســن بود

چه مــاهی دل ز ایمان منجـلی بود

علــی بود و علــی بود و علی بود

مــه احـیــا مــه مــولا عــلــی بـود            علــی شمــع دل و دل با عــلی بود

تو گــویی با علــی بودیــم تا صبح            چه می گویم نـفس ها یا عــلی بود

چــه شــد آوای یــا رب الکــریمش

دعــای یــا عــلـیُّ یــا عــظـیـمــش

وفــا و عشق و ایمــان بود این ماه            مگو، شیرین تر از جان بود این ماه

بهشت سبــز اُنس عبــد و مـعـبــود            بهــار خــتــم قــرآن بــود این مــاه

فــروغ روح از بــدرش گــرفتــیم

شــرف از لیـلـة القــدرش گـرفتیم

الا ای دوستــان عیــد صیــام است            چه بـنـشسـتید این عیــد قیــام است

طلــوع صبــحــدم را ایــن روایـت            هــلال مــاه نــور ایـن پــیــام است

خــوشــا حــال تــمــام روزه داران

که حسرت شد نصیب روزه خواران

ره صــدق و صــفــا پــویید امشب            جــمــال یــار را جــویــیــد امـشب

وضــو گیــریــد با عـطــر بهـشتی            به مهــدی تـهـنـیـت گــوییـد امشب

خوش آن عیدی که با دلـدار باشیم

همــه با هــم کـنــار یــار بــاشیــم

اگر چه عید فیض و عید نور است            اگر چه عید شوق و عید شور است

اگر چه عیــد مجـد است و سعادت            تمــام عیــدهــا روز ظـهــور است

بدون یار، گل خار است خار است

گــل نــرگس اگــر آیــد بهـار است

الا ای شــمــــع بـــزم آشــنــــایــی            نــدارد بی تو چـشـمــم روشنــایـی

دلم خون شد دلــم خــون از جدایی            گــلم، باغــم، بهــارم کــی می آیی

الــهــی عیــدِ بـی تــو بــاز گــردد

بــیــا تــا عــیــد مــا آغــاز گــردد

تو شمع و قلب ما پــروانــۀ توست            نـدیــده عــالــمــی دیــوانــۀ توست

نــدای یــا لــثــارات الــحــســیـنـت            لــوای کــربلا بــر شــانــۀ تــوست

ظهورت عیــد خلق عــالمیـن است

نه تنهـا عید ما، عیــد حسیـن است

همین است و همین است و همین است            که دیــدار تو عیــد مسـلمیــن است

عزیــز دل به آمیــن تـو ســوگــنـد            دعـای «میثم» دل خسته این است

کـه فــردا جــزو یــاران تو بــاشـد

دلـش بــاغ و بــهــاران تو بــاشــد

افسوس که ایــام شــریفِ رمضــان رفت           سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

افســوس که سـی پــارهٔ این مــاه مبارک           ازدست به یک باره چو اوراق خزان رفت

ماه رمضان حــافظ این گــله بُد از گرگ           فریاد که زود از سر این گله شبان رفت

شد زیر و زبر چون صف مژگان صف طاعت           شــیــرازهٔ جـمــعـیــت بــیــداردلان رفت

بی قــدری ما چون نشود فــاش به عــالم           ماهی که شب قــدر در او بود نهان رفت

تا آتشِ جوع رمضان چهـره بر افروخت           از نامۀ اعمال؛ سیــاهی چـو دخــان رفت

با قــامت چون تـیــر در این معــرکه آمـد           از بــار گــنه با قــد مــانـنـد کــمان رفت

بـرداشت ز دوش همه کــس بار گــنه را           چون باد سبک آمد و چون کوه گران رفت

چو اشک غیــوران ز سراپردهٔ مــژگــان           دیر آمد و زود از نظر آن جانِ جهان رفت

از رفتن یــوسف نــرود بر دل یـعــقــوب           آن ها که به صائب ز وداع رمضان رفت

دیـدی رمضـان رفـته و پَر بـاز نکردم            تـا خـیـمـه گـهِ سـبـز تو پـرواز نکـردم

مــاه تو گـذشت عــاشقی آغــاز نکردم            من پُـسـت غـلامـیِّ تـو احـراز نکـردم

ساقی بده جامی که ز جان مست تو گردم

شایـد که دگــر میکــده را درک نکردم

من لایــق مـهـمـانـی ات ای یـار نـبودم            چون یـاد تو در لحـظـۀ افـطار نـبــودم

بـودم به حـضـور تـو و انـگـار نـبـودم            مـن غـرق گـنـه بـودم و بـیـدار نبـودم

من بار دگر خسته و تـنها شدم ای وای

شرمندۀ تو یـوسف زهـرا شدم ای وای

شب های مناجـات و دعـا رفت ز دستم            فـیض سحـر ذکـر خـدا رفـت ز دستـم

یک ماه نه یک عمر صفا رفت ز دستم            هـمـسفــرگـیِ بـا شـهـدا رفـت ز دستـم

جامانـده ترین رهـروِ این جـاده منـم من

از پـا و نـفـس بـین ره افـتـاده مـنـم من

افسوس که رفته ز کفم حاصلم ای دوست            آلوده نمودم به چه سرعت دلم ای دوست

بیـمار گـناهم چه کنم غـافـلم ای دوست            بنما تو به درک عرفه شاملم ای دوست

راضی شو ز من گرچه گنهکار و حقیرم

بنگر به «أجِـرنا» پیِ احـسان مجـیـرم

من جز تو کسی را گـل زهـرا نـستـایم            شکـرانه به جـا آورم از این که گـدایـم

با عشق تو می سوزم و می سازم و آیم            تا آنکه زنـی در حـرمت قـفـل به پـایم

بـگـذار سـحـرهـا به قـنـوت تـو بـمـانـم

مـثـل تو سـحـر نـالــۀ الـعـفـو بـخـوانـم

شب های زیارت ز دل خسته دلان رفت            هم نـاله شدن با نفـس سیـنه زنان رفت

گـریـه ز غــم قـافـلـۀ اهل جـنـان رفـت            تا اینکه براتی ز تو گیریم زمان رفت

هرکس که از او قلب تو دلدار رضا شد

داریم یقـیـن روزیِ او کـرب و بـلا شد

دست کـرمت گر ز کسی دست نگـیرد            بـیـچـاره شـود زار و گـنهکـار بمـیـرد

خوش بخت هر آنکه دلت او را بپذیرد            از لـوث گـنـه پـاک شده عـیـد بگـیـرد

بـر ما که فــقـیـران ره تـزکـیه هـسـتیم

عـیـدی بـده ما مستحـق فطـریـه هستیم

ای آن که تو صاحب به زمین و به زمانی            هـستـی به کـنـار هــمـه و بـاز نـهـانی

فـرزنـد رضـا ضـامن عـشـاق جـهـانی            ای کاش نمازی به صف فطر بخوانی

تـا آنـکه به دسـت دل تـو دل بـسپـاریـم

سـر بـر قـدمت یـوسف زهـرا بگـذاریم

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را به یاد تو، ز گنه  شستـشو كنـم

بــار دگـر بــه درگــه لـطـف تو آمـدم            تا با سرشــك و ماتـم دیــرینه خـو كنم

من كیستم كه با تو كنم گـفـتـگـو، مگر            رخصت دهی كه با تو دمی گفتگو كنم

من لایــق مـحـبّـت تو نـیـسـتــم، ولـی            بگــذار رو به آیــۀ «لاتـقـنـطـو» كنـم

ماه صیــام رفـت و نـبـخـشی اگر مرا            من با چه رو به درگه لطف تو رو كنم

آورده ام شــفــیــع، همـه اهـلـبـیـت را            تـا از حـضـور تو طـلـب آبــرو كــنـم

بــاغ دلم ز عطـر ولایت صفــا گرفت            دیگر كجا ســزد طلب رنگ و بو كنم

تا ره به آستـان تو جویم، پنــاه خویش            جــز درگـه حسیــن كجــا جستجـو كنم

من سینه چاك عشق حسینم به غیرعشق            این زخم سینه را به چه چیزی رفو كنم

درعید فطر عیدی خود را ز محضرت            اخلاص در عـمل، ز تو من آرزو كنم

ذكر جمیل و ناب«وفائی» است این سخن            اخــلاص ده كه زندگیــم را  نكــو كنم

آخــر مــاه شــد و مــاه نــیــامــد آخــر           سی سحـر نـاله زدیـم؛ آه نـیـامـد آخـر

بـا کـلافـی سـر بـازار نـشـسـتـیـم ولـی           حـیـف شد یـوسـفـم از چاه نیـامد آخـر

جان ما از غم دوریش به لب آمده است           صاحـب غـیـبـت جـانکـاه نیـامـد آخـر

شام هجران رخش از سر ما رخت نبست           فـجـر امــیـد سحـرگــاه؛ نــیـامـد آخـر

تـرسم این است دوباره به تبـاهی بروم           مـشـعـل و روشـنـی راه نــیـامـد آخـر

روضه قـتـلگه جد غریبش سخت است           ای خـدا حضرت خونخواه نیامد آخر!

مرکبش خونی وبی صاحب و گریان برگشت           اسب خونین، ز چه رو شاه نیامد آخر؟